VOKUHILA

Duitsland op zijn smalst; Patriotische Europäer gegen die Islamisierung des Abendlandes, kortweg Pegida. Pfui Teufel! Wat een lelijk woord. Een naam die begint met de Peeg van pegel en eindigt met het zeikerige zelfbeklag ída. Een naam als een geslachtsziekte. Het is de laatste tijd druk in de Pegida-poli.

Hoe verzin je het om als bewoner van een 21-ste eeuws westers land aftandse termen als ‘patriottisch’ en ‘Avondland’ in de naam van je organisatie op te nemen? Toen de wereld zich nog beperkte tot het Europese continent, was Avondland misschien een bruikbare term. Maar om in een hoogontwikkelde, geglobaliseerde samenleving je beweging op te tuigen met dit overrijpe romantische begrip is om van te gruwen.

In het avondland gaat het licht uit, deuren en luiken gaan potdicht en achter de deur staat een ijzeren staaf om het donkere, nachtelijke gespuis eruit te rammen. Ik ontkom er niet aan te denken aan de dichtregels van Van Randwijk: ‘Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.’ Geschreven in een tijd dat het aardedonker was in het Avondland.

Pegida is ook nog eens een volstrekt humorloos woord, alle lucht is eruit geperst. Heel in de verte doet het denken aan penoze, maar daar krijg je nog lucht door het ‘noze’. En het vliegende paard Pegasus heeft in ieder geval de klemtoon op de eerste lettergreep, waardoor het klinkt als steigerend paard. Maar “peeg-IEdaah” is alleen maar narigheid.

Ik vraag me af of in de massabijeenkomsten in Dresden veel Vokuhila’s meegelopen hebben. Vorne kurz, hinten lang is een haardracht die bij ons in de tachtiger jaren ook nog wel voorkwam; het matje. In sommige kringen, waar men zich graag een martiaal uiterlijk aanmeet, is dit kapsel nog steeds salonfähig. Op de beelden van de Val van de Muur, die vorig jaar veelvuldig werden herhaald, waren bijna uitsluitend Vokuhila’s of Vokuhila-angehauchte kapsels te zien.

Bij de Pegida-demonstraties waren er niet zo veel Vokuhila’s, geloof ik. Je zag eerder keurig gekapte, redelijk-ogende mensen. Liep er hier en daar niet een kaalkop mee? Toch zou je ze nu overdrachtelijke Vokuhila’s kunnen noemen; kortzichtig, met een misplaatst accent op wat achter ons ligt. De overdrachtelijke schaar erin, zou ik zeggen. Word Volahiku. Dat jodelt.