JIJJOUW

‘Call me old-fashioned’, zou Dame Edna zeggen, maar ik moet toch wel erg wennen aan het veelvuldige ge-jijjouw in de sociale media. Onbekenden spreken mij persoonlijk aan op een manier waardoor ik mij bijna geroepen voel verantwoording af te leggen:
‘Wil jij jouw vacature ook in de spotlight?’

‘Start jij als zzp'er?’
‘Waarom ben jij niet zichtbaar?’
‘Allemaal redenen waarom ik jouw blog niet lees’
‘Besteed jij veel tijd aan social media, maar levert het je niets op?’
Nou? Zeg op!

Deze aanspreekvorm heeft iets heel dwingends. Als je geen succes hebt, heb je dat uitsluitend aan jezelf te wijten; de aansporingen waren duidelijk genoeg. Het jijjouwen roept het beeld op van een universum met allemaal geïsoleerde jij-en. ‘IJ’ en ‘au’ zijn ook nog eens niet de warmste klanken, dus het heeft iets ijzigs, dat universum.

Niet dat ik er voor ben elkaar standaard te vousvoyeren (hoewel dat woord een prachtige fluwelen klank heeft), maar in het Nederlands heb je nog het milde persoonlijke voornaamwoord ‘je’. Dat betekent ‘jij’ als individu, maar ook ‘jij’ als ‘men’, als onderdeel van een groter geheel dus. Voor mijn gevoel echoot ‘je’ minder koud in het ijspaleis van alle jij-en.

Bovendien maak je met ‘-je’ dat mooie relativerende diminutief, waarmee de werkelijkheid op schaal wordt gebracht: liefje, poosje, akkefietje, ongelukje, hondje, zachtjes. ‘Start je als zzp’er?’ ‘Ben je zichtbaar?’ Het klinkt allemaal wat toegankelijker dan het keiharde ‘jij’. De toonloze ‘e’ aan het eind van een woord geeft een ontspannen ritme, als paardevoetjes; ‘trippel-trappel-trippel-trap’.

‘Jij’ verstoort die rustige telgang, het is een aansporing: doe iets, kom in actie, wees onderscheidend! Dat is goed in het zakelijke verkeer, maar in het intermenselijke verkeer mag het best een onsje minder zijn.